Mutlu Tumourversary! - Giriş

Düşüncelere dalmış, Hamburg'dan Dresden'e dönerken geçip giden manzaraya bakıyorum. Saat akşam 8.28 ve ICE geç kaldı. Chicago sonrası kongrede son iki gün boyunca gündeme gelen inanılmaz sayıda terim kafamı kurcalıyor: NADINA çalışması, perioperatif, neoadjuvan, PRAME çalışması, uzun süreli sağkalım, nükssüz sağkalım, T-hücre angajmanları, ImmTAC'ler vs. vs.

Aynı zamanda, AirPods'umdan çalan müzikle kafamı dağıtmaya ve yaklaşan hafta sonuyla başa çıkmaya çalışıyorum. Birdenbire: "Ben hayatta kalan biriyim" (Destiny's Child'ın ikonik versiyonu değil, bir cover). Kafam diyor ki: Joahr, haklısın Mausi - öyleyim. Sadece şimdiye kadarki genel hayatla ilgili olarak değil, neredeyse tam on yıl önce bana cilt kanseri teşhisi konduğu gerçeğiyle ilgili olarak da.

Tam şu anda, nazik ve kararlı hanımefendi fısıltısıyla (benim) sinirime dokundu. Ama tam olarak hangisi? Buna hemen cevap veremem. Ben daha düşünmeden aklıma birkaç konu geliyor, Şimdi düşünmek isteyip istemediğimi:

- "En iyi" yıllarımı bir hastalıkla mı geçirdim - hatta bunun beni tanımlamasına izin mi verdim?

- Beni zenginleştiren bir yaşam sürüyor muyum? Hayatımdaki insanlar beni zenginleştiriyor mu?

- Teşhisten önceki hayatımı nasıl hayal ediyordum?

- 37'sinde nerede ve nasıl olmak istiyordum? Ve bu önemli mi?

- Daha iyiye doğru ne değişti?

- Az ya da çok zorunluluktan dolayı bu yolculukta benimle birlikte olmak zorunda olan ama aynı zamanda buna izin verilen yanımdaki insanlar kimler? Teşhis olmasaydı kimlerle asla tanışamazdım?

Kendi adıma, teşhisimin onuncu yıldönümünü bu sorular hakkında düşünmeden kutlayamayacağıma karar verdim - ve şimdi önümüzdeki birkaç hafta boyunca zihinsel bir yolculuğa çıkacağım. Siz de benimle geliyor musunuz?

Bu arada, 2014 yılına ait bu fotoğrafta, birkaç ay sonra cilt kanseri olduğu ortaya çıkacak olan bene zaten sahibim. Sadece henüz bilmiyordum.

Bugünün müziği: 2ZWEI - Survivor