Siyah ve beyaz. Cilt kanseri ve diğer her şey

Bölüm 29

Yeni yılınız kutlu olsun!

Merhaba, sizi gördüğüme sevindim.

Aslında şöyle... Sizin için zaten bir Noel blogu yazmıştım. Bir iki güzel resim ekledim, yazıları planlamaya başladım ve bam!

Her şey gitti!

Yanlış düğmeye basmıştım ve iPad'im beni yanlış bir adım attırmıştı.

Kısa bir süre bir daha asla yazmamaya karar verdim, sonra bu şeyle bir daha asla, sonra belki gelecek yıl...

Burada oturduğuma göre sanırım teknolojiyi ve kötü parmağımı affettim.

Bugün yeni yıl arifesi.

Daha sonra, kollarımızın altında bir raclette ve midelerimizde beklenti ile üç kat merdiven çıkarak yeni, eski komşularımıza koşuyoruz. Taşındık, daha doğrusu geri taşındık ve size şunu söyleyeyim, küçük Hutzelhaus'u sevmiş olsam da hiçbir şeyi özlemiyorum.

Bazen beni çıldırtan bu Waldorf klanının okul arazisinin ortasındaki tüm komik insanlarla birlikte bu çok daha kusurlu evde evimdeydim ve buradayım.

Ama şimdi yılın bu dönemecine gelelim.

Son birkaç gündür çok şey okudum. Bazıları minnettar, bazıları geçen yılla mücadele ediyor. Bazıları yaşama sevinciyle dolu, diğerleri derin çukurlarda.

İkisini de anlıyorum.

Özellikle de burada, bizim özel balonumuzda. Kanser hastasıyız, yani, pardon, kimin zaman zaman yüksek sesle bağırmaya daha fazla hakkı yok ki?

Bize her zaman eşlik eden, ruh halimize katlanan, korkularımızı paylaşan ve yolun bir yerinde neşesini kaybedenlerin yanı sıra.

Ama aynı zamanda hayata tamamen farklı gözlerle baktığımıza ve bunun büyük bir fırsat olduğuna da inanıyorum. Hayatın sonsuz olmadığını ve sağlığın hafife alınamayacağını sadece teoride bilmiyoruz, bunu hissettik!

Bugün iyi eğitimciler böyle çalışıyor, çocuklara ormanı anlatmıyoruz, hissetmelerine izin veriyoruz.

Sadece çıplak ayakla çamurda duranlar bu serin sesi tanıyacaktır.

Sadece yaprak yığınlarının içine atlayanlar ne kadar yumuşak olduklarını bilirler.

Yengeç bir şekilde iki ayağımızı da sokmak zorunda kaldığımız çamur.

Soğuktu, yabancıydı, hatta belki de iğrençti ama sonunda çoraplarımızı giydik ve yeni bir şey öğrendik. Belki genişçe sırıtmayı bile başardık, ama belki de her şeyin önce kafamıza dank etmesi gerekiyordu.

Belki bir daha asla diye yemin ettik.

Ama belki de bunun sadece korkunç olmadığını, bunu benim yaptığımı da fark ettik.

Elbette, karşılaştırmam sıcak bir şekilde okunuyor, ancak doğru değil.

Çünkü çoraplarınızı çıkarmaya kendiniz karar verseniz de hayat sizi ortasına itse de durum farklıdır.

Ve eğer içinde uzun süre oturursanız donarsınız.

Ya da bir daha asla dışarı çıkamamaktan korkmak zorunda kalmak.

Ama hala yaprak yığını vardı.

Katılın, görüntüler yaratalım.

Yığın, yani bizim grubumuz. Biz düşeriz ve o bizi taşır.

Benim için böyle bir his. Siz benim yaprak yığınımsınız ve bunun için size teşekkür etmek istiyorum.

Ve düşündüğümde, bu yıl için teşekkür etmek istediğim çok şey var.

Seyahatler, harika çocuklar, bir taşınma, bir torun, kahkahalar ve gözyaşları.

Karşılaşmalar, farkındalıklar ve benim durumumda tekrar tekrar çamurdan çıkmak.

Ve canım, o olmadan ben bir hiçim.

Onunla olan her şeyi.

Teşekkür ederim.

Anger Neale Hurston çok güzel bir cümle yazmış:

"Soru soran yıllar var,

Ve yıllar geçtikçe, cevaplar veriyorlar."

2024 sizin için nasıl bir yıldı?

Sorular veya cevaplar?

Önemli değil, çünkü 2025'te geliyor.

Soru ve cevaplar için yeni bir fırsat.

Onları dinleyelim, tahammül edelim ve çözelim.

İyi olana karşı gözlerimizi açık tutalım, çünkü o her zaman oradadır.

Yeni yıla iyi bir başlangıç yapmanızı dilerim.

Nerede olursa olsun, ister evde ister büyük bir partide.

Ailenizle, arkadaşlarınızla, köpeğinizle veya kedinizle.

Görüşürüz, söz veriyorum.

Konfeti!!!!

Senin Katrin'in