Siyah ve beyaz. Cilt kanseri ve diğer her şey.

Bölüm 16

İhtiyacımız olan şey...

"Floskelhausen'e hoş geldiniz" Harika metinler yazan birkaç meslektaşımı zaten okudum.

Terim "saçmalık bingo" muhtemelen hepimizin bir noktada karşılaştığı bir şeydir.

Bu aslında yol boyunca karşılaştığımız diğer insanların tüm tepkilerini ifade eder.

Bu cümleler beni özellikle etkilemişti, daha en başındayken, bu korku ve soru işaretleri çorbasının ortasındayken.

Ben de sizin gibi muhtemelen her şeyle karşılaştım.

Yakın zamanda vefat eden kuzen hakkındaki raporlardan beslenme danışmanlığı protokolüne kadar.

Özellikle şu tavsiye beni tetikledi toksi̇k pozi̇ti̇fli̇k toksik pozitiflikle alakası vardı.

Ve bugün hala öyle.

"Olumlu düşünmek zorundayım", "sonunda hepimiz ne elde edeceğimizi bilmiyoruz" ve özellikle de sahnemle ilgili "şanslı" olduğum ifadesi, özellikle başlangıçta kendimi daha da güvensiz hissetmeme neden oldu.

Kulağıma sanki yeniden kaygısız olmak benim elimdeymiş gibi geldi.

Ama ruhum tam tersini hissetti.

Ve eğer halihazırda güven ihlali Zaten kendi bedeninizle, biraz çılgın olma fikri artık açık görünüyor.

Beni yanlış anlamayın, çok daha ciddi şekilde etkilenen insanların daha hafif bir aşamayı daha iyi bir seçenek olarak bulabileceğini anlayabiliyorum...

Ancak başkalarının bunu nasıl elde ettiğimi kategorize etmeye kalkışmasını dayanılmaz buluyorum.

Kötü günlerde, başımı sallamama neden olan tüm bu boş ifadeler ve takvim sözleri yüzünden gerçekten üzülebilirim.

Ancak daha iyi günlerde, olumlu düşünmeyi ve ahududuyu tavsiye edenlerin en azından benim için köprüde kaldıklarını düşünüyorum.

Etkilenmeseler de, konu onları korkutsa da ve yanlış bir şey söylemekten endişe etseler de kalıyorlar.

Onlar tutmak bağlantıbir kalp gönder, bana şans dile ya da sarıl.

Yakın zamanda bir ameliyat daha geçirdim.

Bir aksilik çıkmadı ama tabiri caizse yine bir şeyler dönüyordu ve ben mahallemin tombalasına geri dönmüştüm.

Zaman zaman rahatsız oluyordum, ancak üç yıl sonra artık her kekeme cümleyi, her utanç verici kekemeliği, artık hiçbir şey söylemeyen ve artık sormayanların sessizliğine tercih ettiğimi söyleyebilirim.

Sanki kanser hakkında konuşmayı bırakırsanız kanseri açlıktan öldürebilirmişsiniz gibi.

Sanki güzel şeylere odaklanırsanız hiçbir şey ruhunuza zarar veremezmiş gibi.

Ama sana ne diyeceğim.

Korkabilir, tehlikelere gerçekçi bakabilir, önlemler alabilir ve yine de güzel şeyleri gözden kaçırmayabilirsiniz!

İyi günlerim de var, kötü günlerim de.

Bazen tüm gün hayatı ve sevgiyi kutlayabilirim, diğer günlerde ise üzgünüm ve bir ton ağırlığındaymışım gibi hissediyorum.

Bir gün şu ana kadar ucuz atlattığım için minnettar olurken, ertesi gün yukarıda birinin beyninin karıştırılmış olduğunu fark ediyorum.

Yoluma çıkan pek çok iyi şey için kabullenme ve şükran ile öfke ve "neden aslında" sorusu arasında gidip geliyorum.

"Neden ben" değil, "neden herhangi biri" ????

Peki neye ihtiyacımız var? Benim sorum buydu.

Sonunda muhtemelen herkes için farklı olacaktır.

Ama bence etkilenenlerin çoğunun istediği şey köprü!

Bizimle kalın, sorun, sarılın, yanlış bir şey söylemeye cesaret edin.

"Bir noktada iyi olacak" diye beklemeyin.

Her zaman omuzlarımızda taşıdığımız ağır, kokan ceket resmimi hatırlarsınız.

Ve bize çok hassas olmamamızı, her kelimeyi altın terazisine koymamamızı tavsiye ederim.

Bize ahududu yememizi ve meditasyon yapmamızı tavsiye eden insanlar, sonunda sadece kollarımızı biraz alttan bağlamak isteyebilirler. Tıpkı merdivendeki yaşlı kadına destek olduğunuzda olduğu gibi.

Bizim için ceket giyemeyeceklerini biliyorlar, neyin doğru olduğunu gerçekten bilmiyorlar.

Hata yaparlar.

Ama biz de öyleyiz.

Sonuçta, benim için önemli olan tek şey kalmaları... ceketin küfünü hissetmiş olsalar bile.

Ben yine gidiyorum.

Güzel şeyler ve köprüler için gözlerinizi açık tutun...

Ve bazen "kahretsin" diye bağırın!

Ben de aynısını yapıyorum.